Jest taka piosenka The White Stripes pod tytułem I'm slowly turning into you. Kiedy słucham Jacka White'a myślę o różnych sprawach:
O tym jak mój kolega Paweł powiedział, że to kocia muzyka i że bardzo się z nim zgadzam - jeśli istnieje muzyka, którą można nazwać kocią to jest to bez wątpienia Jack White. Rasowy polski kot.
O tym, że mój brat mówi na niego ten brzydki, i faktycznie jest jakiś taki brzydki, a zarazem piękny. Taka piękna brzydota bardzo do mnie przemawia, jest to bowiem coś co dobrze znam, patrzę na nią codziennie w lustrze.
O tym jak bardzo się w nim bujam i kiedyś chciałam zostać jego żoną, serio.
O tym, że jedyny facet, w którym bujam się bardziej od Jacka, kiedyś nie poszedł ze mną na koncert Jacka, a za w ten sposób zaoszczędzone pieniądze kupił sobie flakonik perfum. Od tej pory w naszym domu armani funkcjonuje pod pseudonimem perfumy Jacka White'a.
Trochę o Taco Hemingwayu. A trochę o tym facecie, który puszczał Jacka White gdy mnie rozbierał.
Ale najczęściej gdy słucham tej piosenki myślę o mojej mamie.
Tytuł piosenki w wolnym tłumaczeniu brzmi powoli zamieniam się w Ciebie. Przechodząc do meritum: tak, właśnie to próbuję powiedzieć: zamieniam się we własną matkę. Zgrozo.
Już nawet sposób w jaki dochodzę do puenty, pomału i z cierpliwością zanurzając słuchacza w odmęty anegdotek, i to jak opowiadam historie - to wszystko jej zasługa. Ona też tyle gada.
Mimo iż ogólnie wiadomo, że jedyną pewną rzeczą jest zmiana, to człowiek jest takim stworzenim, co jednak się nie uczy. I ciągle zapominamy. Dlatego wydaje nam się, że my zawsze będziemy młodzi, nasi rodzice również będą względnie młodzi, a jednocześnie wystarczająco starzy, aby nas kompletnie nie rozumieć i wkurzać, a przede wszystkim: że nasze relacje i całe rodzinne uniwersum pozostanie niezmiennie.
Jesli chodzi o mnie osobiście, z fascynacją obserwuję pewien ciekawy trend w życiu mojej rodziny. Widzicie, od dziecka byłam podobna do taty. Córeczka tatusia. Oczy tatusia. No wykapany tatuś! Gdy wchodząc w dorosłość okazałam się być rokendrolowcem (rokendrolowczynią?) i hipisem takim jak on - moja babcia lubiła mówić z pobłażaniem i nutą irytacji: ona w niego taka jest... To był świetny sposób by zrzucić moje szalone zapędy na ojca i uratować godność matczynych genów.
Kilka lat temu zaczęłam się robić jakaś taka niezbezpiecznie mało rokendrolowa. Woodstock zaczął przyprawiać mnie o ból głowy. Piątkowe wieczory wolałam spędzać z książką i kubkiem melisy. Rzuciłam fajki. Zaczęłam częściej odkurzać mieszkanie.
Zaczęłam dzwonić do mamy i zaczynać rozmowę słowami muszę to opowiedzieć właśnie tobie, bo tylko ty zrozumiesz i wówczas opowiadałam jej o tym, jak to w biurze ktoś miał czelność bez pytania pożyczyć mój dziurkacz, a następnie nie odstawić go w wyznaczone miejsce. Albo gorzej: ktoś brał dziurkacz do łapy i przestawiał ten taki patyk do odmierzania kartek A4. Potem chcesz sobie podziurkowac dokumenty, pyk, strzelasz dwie dorodne dziury po to tylko, by przekonać się, że Twój dziurkacz został przeprogramowany na tryb nie ma takiego rozmiaru kartki. Jest specjalne miejsce w piekle dla ludzi, którzy dotykają cudzych dziurkaczy. Możesz tego nie rozumieć, ale rozumie to moja mama.
Widzę tutaj spory potencjał na badania behawioralno-genetyczne, które ustalą, czy tak można, że z wiekiem przestajesz przypominać jednego rodzica, a zaczynasz przypominać drugiego. I jak to jest, że kiedyś miałaś ochotę wyrzucić jej przez okno ten odkurzacz, którym szorowała po podłodze bez wytchnienia, a dzisiaj posiadasz dwa odkurzacza i do szczęścia brakuje ci jeszcze trzeciego, takiego amerykańskiego, a gdy odwiedzasz znajomych pierwsze co myślisz to ale tu brudna podłoga. Do tego czasu pozostaniemy z pięknym utworem Jacka White'a, który w typowy dla siebie rokendrolowy sposób zwraca nam uwagę, jak bardzo ktoś może nas wkurzać, a zarazem jak dumni możemy się czuć, że żyje w nas cząstka tej osoby.
Mamo, wybaczam ci pieniądze z komuni.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz